Er bestaat een werkelijkheid die voor hemel en aarde staat.
Ze heeft geen vorm en nog minder heeft ze een naam.
Ogen kunnen haar niet zien, ze heeft geen stem zodat oren haar niet kunnen horen.
Haar Geest of Boeddha te noemen is niet in overeenstemming met haar natuur.
Want dan wordt ze zoiets als een drogbeeld van een bloem in de lucht.
Ze is geen Geest, geen Boeddha.
Volkomen kalm glanst ze op geheimenisvolle wijze.
Alleen aan wie heldere ogen heeft ishet vergund haar waar te nemen.
Dharma is ze, werkelijk voorbij aan vorm en geluid.
Tao is ze, en woorden hebben hier niets mee van doen.
Om de blinden te verleiden, heeft Boeddha aan zijn gouden mond
speelse woorden doen ontspringen.
Sindsdien zijn hemel en aarde overwoekerd met stekelige doornstruiken.
O mijn vrienden, die hier verzameld zijn,
Als jullie de donderende stem van de Dharma willen vernemen,
Maak dan je woorden leeg,
Maak je denken leeg,
Want dan kunnen jullie dit Ene Zijn leren kennen.